Vanmiddag zei de dochter mij dat ze overwoog om op zelfstandig begeleid wonen te gaan. Even kromp mijn hart ineen. Ik had bijna mijn mond open gedaan om kei en keihard 'neen' te roepen.
Maar ik deed het niet. Want volgende week wordt de dochter 17. In in die 17 jaren heb ik geleerd dat 'neen' bij haar een 'rode lap op een stier' effect heeft.
Dus zeg ik 'als jij vindt dat dat is wat je moet doen om gelukkig te zijn in je leven, dan moet je dat doen'.
Terwijl ik de keukenkastjes afwas krijgen de stemmen in mijn hoofd een eigen leven. 'Had je het niet beter kunnen doen?' vragen ze.
Ik schuif ze aan de kant en doe verder. Maar ze zwijgen niet. Uiteraard niet, want hun hele leven bestaat er alleen maar uit om mij op stang te jagen. Dat is het nut van hun bestaan.
Vandaag spoel ik ze mee mat het vuile water en zie ik ze verdwijnen door het gootsteenputje.
'Dag schuldgevoel', zeg ik, 'het ga je goed' en glunder als het laatste beetje verdwijnt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten