Even dood, voor een paar dagen ...

De voorbije dagen zijn zwaar geweest, heel zwaar.  Maar ik worstel mij er door, zoals ik me door alles in mijn leven door worstel.  Soms vraag ik me af of ik al worstelend ter wereld ben gekomen?  Zo lijkt het wel.

Maar tegelijk weet ik dat het niet zo is.  Ik heb een leuke jeugd gehad.  Een onbekommerde tijd.  Zo wil ik er graag aan terug denken.  De schoenen die naar mijn hoofd vlogen en de uran in de tuin met mijn bord op mijn hoofd, omdat ik weigerde te eten, duw ik vandaag weg.  Het is tenslotte bijna nieuwjaar en wordt er dan niet van ons verwacht dat we terugkijken naar de mooie dingen?

Neen, ik stap niet uit het leven.  Ja, ik zal over enkele dagen 2014 binnenstappen.

IK ben namelijk bang voor de dood.  Bang dat het eng zal zijn.  Dat er geen weg meer terug is.  Als ik even voor een paar dagen dood kon zijn zou ik het zo doen.  Want ik ben wel benieuwd.  Naar het witte licht, de ontmoeting met mijn 'maker', naar hoe het er thuis uit zal zien.  En vooral naar de reacties van de mensen om me heen.

Valt mijn moeder huilend op mijn kist zoals haar moeder deed toen mijn nonkel begraven werd?  Een moment bevroren in mijn herinnneringen.  Oma op de kist terwijl iedereen gegeneerd zijn hoofd wegdraaide en gewoon verder praatte.  Een dag als alle andere.
Mijn moeders reactie 'opgeruimd staat netjes' toen het telefoontje kwam.  Is dat wat ze ook over mij zal zeggen?  Opgeruimd staat netjes.  Weg met die dikke domme dromer.  Dikke, domme dromer, zo noemde ze mij op kerst.  Dikke, domme dromer ...

Even dood, voor een paar dagen ...

Soms lijkt het mij wel wat.