Sommige
mensen zetten hun leven in dienst van iets wat hen zelf diep geraakt
heeft. Lady Annick Lentacker is zo iemand. Wie haar ontmoet, merkt al
snel: hier zit een vrouw met vuur in haar ogen en zachtheid in haar
stem.
Ze
is de oprichtster van Mannaz vzw, een warme, veilige plek voor
hoogbegaafde en hoogsensitieve jongeren die vastlopen in het klassieke
onderwijssysteem — jongeren die diep voelen, scherp denken en vaak over
het hoofd worden gezien of verkeerd begrepen.
Wie
Lady Annick vandaag ontmoet, ziet een vrouw met een missie. In 2000
richtte ze Mannaz vzw op samen met haar collega Jan Camus. Sinds twee
jaar is de werking gevestigd in het prachtige Begijnhof van Dendermonde:
een warme plek voor hoogbegaafde en hoogsensitieve jongeren die hun weg
niet vinden in het reguliere onderwijssysteem. Haar aanpak is uniek en
vertrekt vanuit échte betrokkenheid, zachte kracht en een diepgaand
begrip van wat het betekent om “anders” te zijn.
Lady
Annick studeerde eerst kunstgeschiedenis en behaalde ook een diploma
als lager onderwijzeres. Later verdiepte ze zich in natuurgeneeskunde en
in 1994 richtte ze een groepspraktijk op, Tremellin, waar ze jarenlang
met hart en ziel werkte rond gezondheid, bewustzijn en heelwording.
Achttien jaar werkte ze met mensen in therapeutische context, verdiepte
zich in psychosomatiek, emoties, hoogsensitiviteit en het
lichaam-geest-verband. Die therapeutische bagage vormt vandaag een
essentieel fundament van Mannaz. Het stelt haar in staat om jongeren
niet alleen onderwijskundig, maar ook emotioneel en mentaal te
ondersteunen, precies waar ze dreigen vast te lopen.
Maar
het keerpunt in haar leven kwam veel later — vanuit haar meest
kwetsbare rol: die van moeder. Toen haar dochter dertien was, liep ze
volledig vast in het middelbaar onderwijs. Ze voelde zich onbegrepen,
overprikkeld, eenzaam, radeloos en probeerde ze een eind te maken aan
haar leven. Voor Lady Annick was de maat vol. Iets moest anders. Iets
móést veranderen.
De
ware katalysator kwam dus niet uit boeken, maar uit het leven zelf.
“Mijn dochter had geen probleem,” zegt ze zacht, “maar ze zat in een
systeem dat geen plaats voor haar had.” Dat moment werd het begin van
Mannaz.
Wat
begon als een zoektocht naar een leefbaar alternatief voor haar eigen
kind, groeide uit tot een gedragen visie die al honderden kinderen op
adem liet komen. Mannaz is geen school. Geen therapiecentrum. Geen
instituut. Maar een plek die precies daartussen valt. Een plek waar
jongeren die nergens lijken te passen wél een plek krijgen. Waar ze
kunnen ademen, groeien, leren en bovenal: zichzelf mogen zijn. Een plek
waar hun gevoeligheid en diepgang gezien worden als kracht, niet als
last.
|
Reacties
Een reactie posten